Կոշիկներիս ու ձյունաշերտի շփումները անկանոն պարի են նմանվում, որն ինձ հիշեցնում է գեղասահքով զբաղվելու չիրագործված երազանքս: Երեկոյան ժամերին հատուկ` փողոցները լցված են հակառակ ուղղություններով շտապող մարդկանց հոսքերով: Սուրբ Ծննդյան տոնավաճառի տաղավարներից մեկից նոր եփվող նրբերշիկի հոտին հաջորդում է մեղրի բույրը. հարեւան տաղավարում փախլավա են վաճառում:

Սկսնակի զգուշավորությամբ փորձում եմ կտրել մարդկանց շարքերն ու մերթընդմերթ ագահությամբ նայում եմ նրանց դեմքերին: Ծանր վերարկուների տակ «տեղադրված» մարմինները անցնում են կողքովս` առանց կենդանության նշանների: Մարդկանց դեմքերին նույն սառած հայացքն է:

-Երեւի ցրտից է,- սփոփում եմ ինձ:

Երեկոյան ժամերին, երբ փողոցները լցված են բազմության` տարբեր ուղղություններով ընթացող հոսքերով, միակ բանը, որ ուզում եմ, այդ սյուներից կազմված պատը հնարավորինս աննկատ ճեղքելն ու սենյակումս հայտնվելն է:

Մարդիկ շտապում են` անզգացմունք, զրո դիմախաղով եւ մկանների աննշան շարժումներով: Ես էլ եմ շտապում, ու պատճառը մարդկանց անհաղորդ ընթացքն է, մարդիկ չեն ժպտում եւ դա կոտրում է նոր դեմքեր ուսումնասիրելու մեծ ցանկությունս:

Ձյունը փախչում է ոտքերիս տակից, բացվում է սառցաշերտը, որի վրա ոտնաթաթերիս անկանոն շարժումների արդյունքում լսվող թույլ ճռռոցը միակ բանն է, որ կարողանում եմ հիշել օրվա ավարտին: Դեմքեր, աչքեր, բայց եւ ոչ մի զգացմունք, ոչ մի ժպիտ:

Անցնում եմ մեր դիմացի հարեւանի կողքով` առանց բարեւելու: Արդեն երեք ամիս է` չեմ բարեւում նրան: Աշնան սկիզբն էր: Հոգնած վերադարձել էի աշխատանքից ու սենյակում` կիսաբաց աչքերով պառկած, ագահորեն շնչում էի քամու հետ ներս եկած օդը: Բակի երեխաները խաղում էին եւ նրանց ուրախ ծղրտոցը, երբեմն, ստիպում էր մի քիչ ավելի բացել կոպերս:

-Ներդաշնակ երջանկություն կա բակում խաղացող երեխաների ձայների մեջ,- գլուխս թեքում եմ պատուհանի կողմ: Տղամարդու խռպոտ գոռոցն ու անմիջապես տեղացող հայհոյանքները ստիպում են լայն բացել աչքերս այնպես, որ ինձ թվում է հիմա կոպերս կկպնեն ունքերիս:

Մի քանի րոպե անց բակում քար լռություն է: Հետո երեխաներից մեկի լացն եմ լսում.

-Մամա, էլի վատ բաներ էր ասում մեզ:

-Գործ չունես, գիժ ա, տուն արի:

Նորից լռություն:

Այսօր, երբ անցնում էի այդ տղամարդու կողքով, ինչպես միշտ չուզեցի անգամ հայացքս բարձրացնել գետնից, միայն մի պահ տեսա թիկունքն ու արագ շրջանցեցի նրան:

-Ու էստեղ մտքերս կանգ են առնում: Չէ բան դուրս չի գա էս գրածիցս, արագ քորում եմ քիթս ու հիասթափված հայացքով նայում էկրանին: Պատմությունը կիսատ թողնելու վախով թեքում եմ հայացքս ու նայում ընկերոջս:

-Ինչի՞ է, կարդա լսեմ:

-Որովհետեւ էլի տխուր ա ստացվում, էլի մեղադրելու են, որ մենակ տխուր բաների մասին եմ գրում: Իսկ էս անգամ ուզում էի թեթեւ, ուրախ մի բան գրել: Այ դու տեսե՞լ ես վերջերս գոնե մեկ մարդու, ով փողոցով անցնելիս ժպտում ա, հենց էնպես, ուղղակի ժպտում:

-Կարդա, տեսնեմ ինչ ես գրել:

Դադարում եմ բողոքներս ու կարդում եմ կմկմալով: Հետո կիսատ թողած պատմությունս փորձում եմ ավարտել բանավոր:

-Ես ժպիտ էի փնտրում արդեն մի քանի օր: Չկար ու չկար: Բայց երեկ մետրոյում մի ընտանիք տեսա: Մայրն էր, հայրը ու երկու աղջիկները: Երկուսն էլ շատ նման էին հորը: Փոքրը վարդագույն վերարկու էր հագել ու մեծ «ականջներով» գունավոր գլխարկ: Չարաճճի հայացքը մեկ մոր կողմն էր, մեկ` հոր: Հետո հայացքս բռնեց մեծ աղջիկը: Մոտ 8 տարեկան երեխան հասուն հայացքը չէր բարձրացնում հատակից: Աչքերը կախ ինչ-որ բան էր արագ պատմում հորը` մեկ կտրուկ ընդհատելով պատմությունը, մեկ նորից սկսելով: Մի քանի րոպե անց հայրը շոյեց ճակատը, աղջիկը հպարտ ցցեց քիթը, հետո զգուշությամբ բռնեց հոր ձեռքն ու էնքան ամուր սեղմեց, որ մետրոյի ռելսերի ձայնը չխանգարեց ինձ լսել երկուսի ոսկորսների ճռռոցը: Աղջիկը քնքշանքով նայեց հոր դեմքին ու մեղմ ժպտաց: Ըհըն, էս էլ իմ փնտրած ժպիտը: 

-Բայց լավն էր, գրի:

-Չէ, էսօր էլ չեմ կարող,- փակում եմ կիսատ պատմությունն ու անցնում այլ թեմաների:

… Առավոտյան մետրո եմ մտնում բոլորովին այլ մտքերով: Կիսատ թողած պատմությունն ինձ հանգիստ չի թողնում, սակայն: Շաբաթ առավոտները շատ մարդկանց տեսնելու հույս չկա ու դա ավելի է նվազեցնում ժպիտ գտնելու հավանականությունը: Մինչ վագոնի ժամանելը հասնում եմ երկու անգամ գնալ-գալ երկար սպասասրահում: Երկրորդ վերադարձիս ժամանակ դիմացս դուրս է գալիս կապույտ վերարկուով մի աղջիկ` մոտ 16 տարեկան: Բարձրացնում եմ գլուխս ու տեսնում` աղջիկը ժպտում է դեմքի բոլոր մկաններով: Հետո նկատում, որ «բռնվել» է ու ամաչկոտ մտնում սյունի հետեւը: Այնտեղ, հավանաբար, ավարտին է հասցնում ժպիտը: Չեմ էլ փորձում կհառել թե ինչու էր այդպես լիարժեք ժպտում այս աղջիկը, միայն այն, որ ինչ-որ մի բան նրան այդքան ուրախություն էր պարգեւել առավոտ շուտ, արդեն բավարար էր:

-Չէ, քաղաքն անզգացմունք չի ապրում, քաղաքը չի թաղվել անտարբերության մեջ:

Հայացքս հեռվում նստած կապույտ վերարկուով աղջկա կողմն է, դեռ շարունակում է պարբերաբար ժպտալ ու ատամների արանքից ինչ-որ բառեր դուրս թողնել: Երբեմն նույնիսկ ծիծաղում է` թույլ ձայնարկություններով:

Կողքս նստած կինը միայն հայացքիս ուղղությունն է նկատում եւ մի քանի բառ արտասանում առանց դեմքիս նայելու.

-Գիժ ա, երեւի, կամ մտավոր խնդիրներ ունի:

Լսում եմ կնոջը, բայց բառերի իմաստը նորմալ չեմ ընկալում:

-Հն՞,- դուրս է թռնում բերանիցս ու երջանիկ ժպիտս ուղղվում կնոջ կողմը:

-Վայ, դո՞ւ էլ: Գժվել են:

-Հանրապետության հրապարակ: Հաջորդ կայարանը` Զորավար Անդրանիկ:

Մետրոյի ձայնը լռեցնում է կնոջը, ինձ էլ հիշեցնում, որ պետք է դուրս գամ:

Մեծ փաթիլներով ձյունը նկատում եմ դեռ մուտքի մոտ չհասած: Հետո դեմքս պարզում եմ երկինք ու շարունակում ժպտալ «վերեւներում» ապրող մարդկանց: Փաթիլները սողոսկում եմ քթանցքներիցս ներս ու խուտուտ տալիս:

Ես ժպտում եմ, ես գտել եմ ժպիտը:

Մարի Թարյանը Մեդիամաքսի լրագրող է:

Սյունակում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին եւ կարող են չհամընկնել Մեդիամաքսի տեսակետներին: