Հինգհարկանի շենքերը ճեղքելով ՝ քամին պատուհանիցս ներս է լցնում երեխաների ձայները: «Գետնից բարձր» են խաղում, իսկ ամեն մի բռնվողի հետ խմբի ուրախ ճիչերն ավելի են բարձրանում: Վերջին անգամ շուշեցի երեխաների տեսածս խաղը փայտե հրացաններով պատերազմն էր, այս անգամ՝ գետնից բարձր ու պատերազմից վեր:

Սենյակիս դուռը փակվում է ճռռոցով, հյուրանոցի աստիճաններն իջնում եմ առանց հաշվելու: Մայրամուտի եւ գիշերվա արանքում երկինքը կապտակարմիր է՝ միայն մի քանի թեթեւ ամպերով: Թվում է՝ հրեշտակների շեփորներից դուրս եկած ծուխն է, որը նստել է Ղազանչեցոցի զանգակատան հենց կտուրին: 

Սպիտակ քաղաքի փողոցները գիշերը միայնակ չափչփելը ներսում եղածը բալանսի բերելու ամենալավ միջոցներից է: Ավազը լցվում է կոշիկներիս մեջ ու ոտքերս խուտուտ տալիս: Մտքերիս աղմուկից արթնացնում են երեխաների ձայները: Դանդաղ քայլում եմ նեղ փողոցում՝ փորձելով որսալ փոքրիկների ձայների ուղղությունը: Ավտոկայանից թեքվում եմ ձախ, մի քանի մետր անցնելուց հետո «բռնոցի» խաղացող երեխաներից մեկը, արագ պտույտի արդյունքում, բախվում է ոտքերիս: Բռնում եմ ուսերից, որպեսզի չընկնի: Բարձրացնում է գլուխը, չարաճճի ժպիտով նայում աչքերիս ու շարունակում վազել, որպեսզի չբռնվի: Կանայք, թեւերը խաչած, հետեւում են երեխաների խաղին ու թեժ զրույցն ընդհատում նորեկին տեսնելով:

-Բարի երեկո,- ժպիտիս արձագանքում են երգչախմբի համաչափությամբ հնչող բարեւով: Ես էլ խաչում եմ թեւերս՝ չխախտելով կարգը, մի քանի րոպե կանգնում կանանց հարեւանությամբ եւ անկուշտի պես հետեւում փոքրիկների վազքին:

Նորից ականջիս են հասնում «գետնից բարձր» խաղացողների ձայները, այս անգամ՝ ավելի մոտ: Կանանց հրաժեշտ եմ տալիս եւ խորանում կիսամութ փողոցով: Շքամուտքի դիմաց խմբված փոքրիկները գետնից մի քանի քայլ բարձր քարին շարված են: Երեքը վազվզում են: Մի քիչ ավելի եմ արագացնում քայլերս ու հասնելուս պես զինվորական տողանին խախտում է կարգը, բոլորը մոռանում են գետնից բարձր մնալու կանոնն ու խմբվում շուրջս:

Երեխաների հարցերը հոսում են ծորակը մինչեւ վերջ բացած ջրի նման: Իսկ հարցաքննությունն ավարտվում է իրենց մասին հիշողությունները հեռախոսիս մեջ թողնելու առաջարկով: Հեռախոսն իրար ձեռքից են խլում՝ «ես նկարեմ», «չէ ես նկարեմ», «չէ, ես»: Մի քանի խմբակային լուսանկար անելուց հետո փոքրիկներից մեկն ասում է, որ ուզում է ինձ հետ առանձին նկարվել: Իր բարակ ձեռքով մեջքս գրկելիս համարձակ աղջիկը սկսում է խուտուտ տալ, ժպիտս մի ականջիցս մյուսն է ձգվում, ես բարձր ծիծաղում եմ, եւս երկու երեխա են մտնում լուսանկարի մեջ: Աշխուժությունը կրկնապատկվում է, երբ ինձ խուտուտ տված աղջիկը՝ Յանան, ընկերների ականջին ինչ-որ բաներ է քչփչում ու ավելի բարձր են ծիծաղում:

-էս կնգանը խտի ա տվալ,- բարձր ծիծաղում է հաջորդ համարձակն ու հայտնում, որ իմ վրա են խնդում:

Հիմա արդեն ես եմ ծիծաղում «էս կնգանը» բառերից, այնպես, որ թվում է դեմքիս մկանները կպտառվեն:

Նստում ենք քարին ու թերթում լուսանկարները, միայն այդ ժամանակ եմ հասկանում, որ առաջիններում դեմքիս մկանները քարացած են. դեռ մտքերից ամբողջովին չազատագրված՝ մոռացել էի ժպտալու մասին: Իսկ երեխաներին չես խաբի: Դա նրանց դուր չէր եկել:

Երեխաներն ինձ ուղեկցում են մինչեւ հյուրանոց: Կես ժամ անց քաղաքում կատարյալ լռություն է:

Հաջորդ օրը երեկոյան վերադառնում են Ստեփանակերտից: Ավտոբուսը կանգ է առնում եկեղեցու եւ ճաշարանի մեջտեղում: Երկու փոքրիկ տղա գետնից ինչ-որ բաներ են հավաքում: Փոխում եմ րոպե առաջ հյուրանոց հասնելու որոշումս եւ մոտենում տղաներին: Ծխախոտի գլանակի մնացորդներից բուրգ են սարքել, փորձում են խցկել փոքրիկ ձեռքերի մեջ:

-Բարեւ: Ի՞նչ եք անում:

-Բիչոկ ենք հավաքում,- պատասխանում է տարիքով մեծը:

-Ինչի՞ համար:

-Որ քաշենք:

-Ո՞նց՝ քաշենք: Բալիկները չեն ծխում: Երեւի, ուզում էիր ասել՝ նետենք աղբարկղը: Հետո կգնանք ձեզ պաղպաղակ կգնեմ:

Հաջողացնում եմ կաշառել տղաներին, փոքրը, որ առավել աշխույժ է, միանգամից տալիս է համաձայնությունը, հավաքում ծխախոտի մնացորդները եւ ուղղվում դեպի աղբամանը: Բայց մի քանի քայլից դանդաղեցնում է ընթացքը: Հեռվից եկող կինը կանչում է տղաներին.

-Գոռիկ, Արման, ի՞նչ եք անում:

Տղաների մայրը բարեւում է ինձ եւ հարցի պատասխանն էլ ստանում ինձնից:

-Վայ, բայց մեր տանը ոչ մեկ չի ծխում, տեսնես ոնց են սովորել,- արդարանում է երիտասարդ կինը:

-Հիմա էլ գնում ենք պաղպաղակ գնելու,- ժպտում եմ խառնված կնոջը:

Մայրը նախ փորձում է ընդդիմանալ, բայց մի քանի անգամ պնդելուցս հետո համաձայնում: Բռնում եմ տղաների ձեռքերն ու մտնում ճաշարանը: Միջին տարիքի, կիսասպիտակած բեղերով տղամարդը դիմացս կտրում է ժպիտով:

-Պաղպաղակ ունե՞ք:

-Հա, բալա,- պատասխանում է ինձ ու թեքվում երեխաների կողմը,- էս ի՞նչ եք անում, ավազակներ:

Բացում եմ սառնարանը, վերցնում երկու պաղպաղակ, մեկնում երեխաներին ու մոտենում, որ վճարեմ:

-Վայ, չէ, բալաս, ինչ վճարել: Լավ ա:

-Չէ, ես տղաներին խոստացել եմ, որ պիտի իրենց պաղպաղակ գնեմ: Խնդրում եմ վերցեք գումարը:

-Դու գոնե գիտես իրենք ովքե՞ր են,- ծիծաղում է,- թոռներս են:

Սկսում ենք երկուսով բարձր ծիծաղել, մեզ են միանում նաեւ ճաշարանում հավաքված մարդիկ: Ես պնդում եմ, որ վճարեմ: «Կռվին» միանում է նաեւ երեխաների մայրը:

-Չէ, ամոթ ա, մի վճարեք:

Հաղթանակը իմն է լինում, որից հետո տղաների մայրն է պնդում ինձ ինչ-որ բան հյուրասիրել: Հյութ եմ վերցնում, մի քիչ զրուցում ենք Երեւանից, հետո Շուշիից:

-Շուշին գիտի՝ ինչպես անել, որ մարդիկ ժպտան, որ գետնից բարձրանան,- ամփոփում եմ զրույցը, արդեն երկրորդ անգամ ականջիս մի ծայրից մյուսը ձգվող ժպիտս գրկած՝ գնում հյուրանոց:

Մարի Թարյանը Մեդիամաքսի լրագրող է:

Սյունակում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին եւ կարող են չհամընկնել Մեդիամաքսի տեսակետներին: