Շատերն են լսել Մեծն շանսոնյեի և նրա ֆրանսահայ ընկերների բարեգործությունների մասին, բայց ես, երևի, այն եզակիներից եմ եղել, ով անձամբ իր մաշկի վրա է զգացել այդ ամենը:

1988-ի ավերիչ երկրաշարժի մասին լուրն անմիջապես լսելով՝ Ազնավուրն իր ընկերների հետ ժամանեց Հայաստան: Նրա այցը փրկություն էր ամբողջ հայ ժողովրդի համար:

Աղետի գոտին տեսնելուն պես նա բոլորին խոստացավ իր ուժերի ներածին չափով օգնել հայ ժողովրդին: Ազնավուրը ոչ միայն իր խոստումը կատարեց, այլև սփյուռքի հայությանը համախմբեց և բազմակողմանի օգնություն ցուցաբերեց իր հայրենակիցներին։ Նրա և ֆրանսահայ բարերարների կողմից ստեղծվեցին «ՍՈՍ Արմենի», «Ազնավուրը Հայաստանին» և տասնյակ այլ կազմակերպություններ։            

Հազարավոր ֆրանսահայեր իրենց «համեստ» լուման էին ներդնում այդ գործում: «Sos Arménie» կազմակերպության շնորհիվ բազմաթիվ երեխաներ մեկնում էին Ֆրանսիա՝ բուժման նպատակով: Իհարկե, 90-ականների սկզբներին միայն երազանք կարող էր լինել գնալ Ֆրանսիա և հատկապես բուժում ստանալ, լիովին ապաքինված վերադառնալ հարազատ օջախ:

Ես այն եզակի և հաջողակ երեխաների շարքում էի, որոնց բախտ վիճակվեց 1992թ-ի դեկտեմբերի 30-ին մեկնել Ֆրանսիա՝ Նիցցա:

Լույսերի մեջ ողողված քաղաք, ամանորյա հրավառություններ, ուրախ դեմքեր... մի պահ մտածեցի, որ հեքիաթում եմ հայտնվել, որովհետև նման չէր ավերակ դարձած, մթության մեջ հազիվ մոմերի լույսով երևացող քաղաքիս: Այնտեղ բնակվեցի մի շատ ուրախ, կյանքով լեցուն ֆրանսահայ կնոջ տանը: Ամեն օր գնում էինք Միջերկրական ծովի ափ, քայլում, երկար զրուցում, իսկ երեկոյան՝ վայելում հրաշք քաղաքի ողջ հմայքը: Հաճախ էր հարցնում, թե ինչպես են Հայաստանում մարդիկ տնակներում ապրում, ինչ օգնություն են ստանում: Ես այդ ժամանակ չէի հասկանում այդպիսի հարցերն ինչի՞ համար էին տրվում:

Մի երեկո Շաքեն ինձ պատմեց, որ ինքը և իր ընկերները բնակարաններ են վաճառել, իսկ ողջ հասույթը՝ փոխանցել  Հայաստանին: Ես իսկապես ապշեցի, երբ իմացա այդ ամենի մասին:

Ահա և եկավ սպասված օրը՝ 1993թ-ի հունվարի 28-ը, ինձ համար ճակատագրական օր: Այդ օրն ինձ վիրահատեցին և ես բոլոր առողջ մարդկանց պես ունեցա առողջ, բաբախող սիրտ՝ ի շնորհիվ Աստծո օրհնության և բժիշկների բարձր վարպետության: 3 ամիս հետո լիովին ապաքինված վերադարձա տուն:

Աննկարագրելի էր իմ ու ընտանիքիս անդամների՝ հատկապես ծնողներիս հուզմունքն ու ուրախությունը:

Նույնիսկ մոմի լույսն էր բոցկլտում. ասես նա էլ էր ուրախացել իմ վերադարձից : Այդ երեկո ես հասկացա, թե որքան մարդիկ են ինձ օգնել և իմ կողքին եղել:

Երբեք առիթ չեմ ունեցել իմ երախտիքի խոսքն ասելու այն մարդկանց, ովքեր այս ԱՆՀԱՎԱՆԱԿԱՆ ԲԱՐԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅԱՆ մեջ իրենց մասնակցությունն են ունեցել: Այսօր՝ ուղիղ 25 տարի անց, ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել և խոնարհվել այն մարդկանց առաջ, ովքեր այս բարի գործի մեջ իրենց «փոքրիկ  լուման» են ներդրել: Իհարկե, շատերը հիմա ցավոք ֆիզիկապես մեզ հետ չեն՝ մայրս, Շառլ Ազնավուրը, Նորք Մարաշ բժշկական կենտրոնի մանկական կարդիոլոգ Կոնստանտին Տեր-Ոսկանյանը և շատ ուրիշներ, բայց ես հղում եմ իմ խորին երախտիքի խոսքերը՝

ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ, որ եղել եք իմ կյանքի կարևոր պահերի կերտողները, ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈԻԹՅՈ՜ՒՆ...