Դավիթ Հարությունյան. “Վունդերկինդության” մասին խոսակցությունները ժպիտ են առաջացնում - Mediamax.am

persona
22697 դիտում

Դավիթ Հարությունյան. “Վունդերկինդության” մասին խոսակցությունները ժպիտ են առաջացնում

Դավիթ Հարությունյանը որդու հետ
Դավիթ Հարությունյանը որդու հետ

Լուսանկարը` Անձնական արխիվից

Լուսանկարը`


ԴՈՍՅԵ

 

Դավիթ Հարությունյան

 

•    Ծնվել է 1963թ. մարտի 5-ին Երեւանում գիտնականների ընտանիքում:

 

•    1975թ. 12 տարեկան հասակում ընդունվել է Երեւանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտի հաշվողական տեխնիկայի ֆակուլտետ:

 

•    Ունի 3 բարձրագույն կրթություն` տեխնիկական, մանկավարժական եւ իրավաբանական: Տեխնիկական գիտությունների թեկնածու է:

 

•    1981թ. սկսել է աշխատանքային գործունեությունը որպես Երեւանի էլեկտրաապարատների գործարանի ինժեներ, հետագայում երկար տարիներ եղել է Երեւանի թիվ 198 հեղինակային դպրոցի տնօրեն:

 

•    1995թ. ընտրվելով Ազգային ժողովի պատգամավոր սկսել է քաղաքական գործունեությունը: 1998-2007թթ.` ՀՀ արդարադատություն նախարար: 2007 թ-ից ` ՀՀ Ազգային ժողովի պետական-իրավական հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ: ՀՀ պատվիրակության ղեկավարն է ԵԽԽՎ-ում:

 

•    Ամուսնացած է, ունի երեք երեխա:

 

- Ձեր անունն առաջին հերթին զուգորդվում է ոչ թե այն փաստերի հետ, որ Դուք նախկին արդարադատության նախարարն եք կամ ներկայումս ԵԽԽՎ-ում Հայաստանի պատվիրակության ղեկավար, այլ “վունդերկինդ” բնորոշման հետ: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այդ բնորոշմանը:

 

- Կարծում եմ, երբ մարդն իր կյանքի հինգերորդ տասնամյակին է մոտենում, 12 տարեկան հասակի հետ կապված շատ հիշողություններ կարող են միայն ժպիտ առաջացնել:

- Սակայն համաձայն չե՞ք, որ ոչ բոլորն են ի վիճակի բուհ ընդունվել 12 տարեկանում, իսկ 20-ում ունենալ արդեն 3 բարձրագույն կրթություն:

 

- Այդտեղ ոչ մի առանձնահատուկ բան չկա: Դա հորս մշակած յուրահատուկ մանկավարժական համակարգի արդյունքն էր: Հետագայում `1989 թվին մենք հիմնադրեցինք հեղինակային դպրոց եւ կյանքի կոչեցինք այդ համակարգը:

 

- Մի փոքր կմանրամասնե՞ք՝ ի՞նչ էր իրենից ներկայացնում այդ մանկավարժական համակարգը:

 

Երկու խոսքով դժվար է լիարժեք  ներկայացնել այն: Համառոտ կարող եմ ասել, որ հիմքում դրված էր 4 հիմնական սկզբունք` համապատասխանության, համասեռության, հավասարեցման եւ գնահատման: Իսկ գաղափարն այն էր, որ աշակերտները բաժանվում էին համասեռ խմբերի` ըստ գիտելիքների: Ուշադրություն դարձրեք` ըստ գիտելիքների, այլ ոչ թե ըստ ընդունակությունների: Իսկ խմբերը ուսումնական նյութն անցնում էին ժամանակային շեղումով, որը, որպես կանոն, կազմում էր մեկ ուսումնական քառորդ: Եթե աշակերտը գիտելիքներով առաջ էր անցնում իր խմբից, նա տեղափոխվում էր համապատասխան գիտելիքներ ունեցող այլ խումբ, որն ուսումնասիրում էր հաջորդ քառորդի նյութը: Դե, իսկ եթե նա հետ էր մնում գիտելիքներով իր խմբից, ապա ստիպված էր լինում տեղափոխվել այլ խումբ և կրկնել նույն քառորդի ուսումնական նյութը: Մեկ քառորդով խմբից առաջ անցնելը պարզվեց, որ այդքան էլ բարդ չեր բազմաթիվ աշակերտների համար: Մեր դպրոցի աշակերտների ոչ պակաս քան մեկ քառորդն, առնվազն մեկ տարի առաջ էր անցնում հասակակիցներից, իսկ իմ տնօրինության տարիների ընթացքում մոտ քսան աշակերտ դպրոցն ավարտել է 12-14 տարեկանում:

 

Լուսանկարը`  անձնական արխիվից

 

Հաշվի առնելով, որ դա Նոր Նորքի 9-րդ միկրոշրջանը սպասարկող ամենասովորական դպրոց էր` կարելի է վստահաբար ասել, որ մեթոդը կիրառելի է ամենուրեք:

 

Մենք այս մեթոդը փորձարկեցինք Լեռնային Ղարաբաղում: Երկու նպատակ էինք հետապնդում: Առաջինը` մասնակցել Ղարաբաղյան շարժմանը նաեւ նպաստելով Լեռնային Ղարաբաղի կրթական համակարգի զարգացմանը: Երկրորդ` ուզում էինք ցույց տալ, որ մեթոդը հեշտ տարածելի է եւ ինքնին կարող է լուրջ արդյունքներ տալ:

 

Տարիների ընթացքում կարողացանք ապացուցել, որ մեթոդը շատ կենսունակ է: Ցավոք, այլ բնագավառում սկսեցի աշխատել եւ մեթոդը լայն տարածում չգտավ: Բայց համոզված եմ, որ ներկայումս էլ այդ մեթոդի փորձարկումից տարիներ անց, այն շարունակում է արդիական մնալ Հայաստանի համար:

 

Դպրոցում ծայրահեղ պահանջկոտ տնօրեն եմ եղել

- Մի մեջբերում անենք. «Դուք պետք է տեսնեիք, թե ինչպես էր նա մեզ հետ լեռներ բարձրանում: Երիտասարդ էր` 30 տարեկան: Նրա էներգիան անսպառ էր: Մենք հարգում էինք իրեն, նույնիսկ վախենում, բայց, միեւնույն ժամանակ, շատ սիրում»: Սա Ձեր նախկին աշակերտներից մեկի բլոգի գրառումն է: Դուք իսկապե՞ս խիստ տնօրեն էիք, ո՞րն է այն տարիների Ձեր ամենավառ հիշողությունը:

 

- Եթե խոսքը վերաբերում է ուսումնառությանը, ապա իսկապես եղել եմ շատ խիստ ու ծայրահեղ պահանջկոտ տնօրեն, եւ մեր դպրոցում արտոնություններ չեն եղել որեւէ մեկի համար: Իմ երեխաներից երկուսը նույնպես, որոշ ժամանակ, այդ դպրոցն են հաճախել և հետագայում, մի շարք դպրոցներ փոխելուց հետո, խոստովանում էին, որ երբևէ նման պահանջկոտ մանկավարժների չեն հանդիպել: Թեեւ ամենադժվար տարիներն էին, բայց մենք երբևէ չենք դադարեցրել դասավանդումը` նույնիսկ մեկ օրով: Ու քանի որ ուսուցիչների մի զգալի մասը ապրում էր քաղաքի այլ թաղամասերում, մենք առավոտյան ժամը 6-ին ոտքով շարժվում էինք դեպի դպրոց: Սակայն դպրոցի առօրյան  իսկապես շատ հետաքրքիր էր: Օրինակ` ամեն տարի անցկացնում էինք թատերական փառատոն. Դպրոցում գործում էր մոտ 40 թատերական խումբ: Մեր թատերական փառատոնը տեւում էր մեկ ու կես ամիս, յուրաքանչյուր խումբ հնարավորություն ուներ ներկայացնելու իր բեմադրությունը: Որակն այնպիսին էր, որ լավագույն վեցը ցուցադրվում էր Հանրային հեռուստատեսությամբ: Եղել են տարիներ, երբ 30-ից ավելի արշավ ենք կազմակերպել: Հետաքրքիր տարիներ էին… Ամենակարեւորն այն էր, որ մեր դպրոցի աշակերտների հետ մենք ե՛ւ ընկերներ էինք, ե՛ւ գործընկերներ: Կարծում եմ, դպրոցի հաջողությունները, առաջին հերթին, պայմանավորված էին դրանով:

Քաղաքական կարիերայի մասին երբեք չեմ երազել

- 1995թ. որոշեցիք թողնել դպրոցի տնօրենի պաշտոնը եւ մտնել քաղաքականություն` ընտրվելով Ազգային Ժողովի պատգամավոր: Ինչո՞վ էր պայմանավորված Ձեր որոշումը:

 

- Նախ ասեմ, որ ընտրվելուց հետո չեմ դադարեցրել աշխատել որպես դպրոցի տնօրեն: Պաշտոնից ավելի ուշ եմ հրաժարվել: Այն ժամանակ օրենսդրությունը հնարավորություն տալիս էր համատեղել պատգամավորական պարտականությունները այլ աշխատանքի հետ: Իսկ ինչ վերաբերում է նրան, թե ինչով էր պայմանավորված… Թերեւս պատահականությամբ, որի մասին շատ չէի ցանկանա մանրամասննախընտրածել: Բայց կարող եմ ասել, որ մինչ պատգամավոր ընտրվելը երբեւէ նպատակ չեմ ունեցել զբաղվել քաղաքականությամբ:

 

- Այսինքն, քաղաքական կարիերայի մասին երբեք չե՞ք երազել:

 

- Չեմ երազել: Երբ նվիրումով զբաղվում ես քո նախընտրրած աշխատանքով, քաղաքականությունը չի կարող ավելի հետաքրքիր թվալ:

 

Ինձ մոտ պահպանվել է սերը դեպի ազատ բնություն

 

- Բնական է, որ ազատ ժամանակ քիչ եք ունենում: Ինչո՞վ եք գերադասում հագեցնել այն:

 

- Եթե այս հարցն ինձ ուղղեիք, երբ զբաղեցնում էի նախարարի պաշտոնը, էլի կդժգոհեի ազատ ժամանակի պակասից: Իսկ հիմա, դժգոհելու էլ  ավելի շատ հիմք ունեմ, քանի որ Հայաստանից բացակայություններս շատ են: Ցավոք, ժամանակի մեծ մասը վատնում եմ ճանապարհներին: Չեմ ափսոսում այն ժամանակը, որը ծախսում եմ Եվրախորհրդում կամ այլուր, երբ այնպիսի գործ եմ անում, որը համարում եմ օգտակար, բայց ճանապարհի վրա վատնվող ժամանակը ամենացավալին է:

Որդու հետ արշավի ժամանակ (Լուսանկարը`  անձնական արխիվից)

 

Սիրում եմ բնություն: Ամռանը երկշաբաթյա “ռաֆթինգի” եմ մեկնում Լեռնային Ալթայ, իսկ Հայաստանում` արշավների: Հայաստանում եղել եմ գրեթե ամենուր, այդ պատճառով արշավների եմ մեկնում նաեւ Հայաստանից դուրս:

 

- Իսկ ընտանիքի համար ժամանակ մնո՞ւմ է:

 

- Ոչ այնքան, որքան կուզեի, բայց փորձում եմ օգտագործել ցանկացած առիթ: Ընտանիքս, հատկապես երեխաներս, միանում է ինձ նաև արշավների ժամանակ:

Ուժի պակաս երբեւէ չեմ ունեցել

 

- Ինչի՞ց եք ստանում հոգեւոր բավարարվածություն:

 

- Ինչ-որ բանով զբաղվելիս՝ աշխատում եմ հասնել այնպիսի արդյունքի, որ բավարարված զգամ ինձ. ոչ թե գոհ, այլ բավարարված: Աշխատանքիցս երբեւէ գոհ չեմ լինում: Իսկ բավարարված կարող եմ լինել այն ժամանակ, երբ կարողանում եմ որակապես նոր արդյունք ապահովել: Ուժի պակաս երբեւէ չեմ ունեցել: Երբ ինձ հաջողվում է իրականացնել նախանշված ծրագրերը, բավարարված եմ ինձ զգում:

- Վստահ ենք, որ ժամանակ գտնում եք ընթերցանության համար: Գերադասում եք կարդալ գեղարվեստակա՞ն, թե՞ մասնագիտական գրականություն:

 

- Այո, ժամանակ գտնում եմ գիրք կարդալու համար: Գեղարվեստական գրքերից հիմա կարդում եմ հորաքրոջս` Էլդա Գրինի, պատմվածքների հերթական ժողովածուն: Բայց, պետք է խոստովանեմ, որ վերջին շրջանում գեղարվեստական գրականություն շատ չեմ կարդում: Ավելի շատ քաղաքական, հասարակական տարբեր ոլորտների գրքեր եմ կարդում: Այս պահին ուսումնասիրում եմ ԱՄՆ-ի բանակցությունների երկու շատ հայտնի վարպետների մշակած մեթոդաբանությունը: Գրեթե ամեն օր ժամանակ գտնում եմ կարդալու համար: Այդ առումով ժամանակակից տեխնիկան փրկում է iPad-իս մեջ միշտ կան այն հերթական 10 գրքերը, որոնք պետք է ընթերցեմ:

 

- Ինչի՞ մասին եք երազում:

 

- Լինել ազատ…

 

- "Ազատություն" հասկացությունը շատ համապարփակ է, եւ ամեն մարդ տարբեր կերպ է այն ընկալում:

 

- Դուք ասում եք` մարդիկ տարբեր կերպ են ընկալում ազատությունը, համաձայն եմ ձեզ հետ: Դա նշանակում է, որ հենց այդ է իրենց երազանքը` այնպիսի ազատություն ունենալ, ինչպիսին իրենք պատկերացնում են:

 

Հավանայում (Լուսանկարը`  անձնական արխիվից)

 

- Ձեր ընդդիմախոսները Ձեզ մեղադրում են Ձեր անձին ուղղված հրապարակային քննադատությունը ցավալի ընդունելու համար:

 

- Մարդ Էակը հուզական է, եւ, բնականաբար, ինձ մոտ էլ քննադատություն լսելիս առաջին պահը հաճախ լինում է հուզական: Եթե խոսքը վերաբերում  է առաջին պահի մասին, ապա չեմ կարծում, որ այդ դեպքում մարդիկ շատ են տարբերվում միմյանցից: Մարդկանց տարբերությունը սկսվում է երկրորդ պահից: Ոմանց հաջողվում է զսպել հույզերը եւ փորձել այդ քննադատության մեջ գտնել “օգտակար հատիկ”, իսկ ոմանց երկրորդ պահը շարունակում է մնալ նույնքան հուզական: Ես ձգտում եմ վարվել առաջին տարբերակով, չգիտեմ` որքանով է դա ինձ հաջողվում (ժպտում է):

 

Ազատության տենչը իմ գլխավոր թերությունն է

 

- Ինչպե՞ս եք վերաբերվում Մարսել Պրուստին:

 

- 23-24 տարեկանում շատ հետաքրքրված էի նրա աշխատանքներով…

 

- Բնականաբար, ծանոթ եք նրա հայտնի հարցաթերթին: Մի քանի բլից-հարց այդ հարցաթերթից, եթե դեմ չեք: Այսպիսով, ո՞րն է Ձեր սիրած գրական հերոսը:

 

- Չկա այդպիսին: Կոնկրետ մեկին չեմ կարող մատնանշել:

 

- Ձեր գլխավոր հատկանիշը:

 

- Հուսալիությունը:

- Ձեր գլխավոր թերությունը:

 

- Ազատության անդիմադրելի տենչ:

 

- Ձեր կյանքի գլխավոր նվաճումը:

- Նվաճումների ցուցակը երկար է (ժպտում է)… Բայց, գլխավորը` իմ ընտանիքն է:

 

Դավիթ Հարությունյանը եւ Տիգրան Մուկուչյանը (աջից) (Լուսանկարը`  անձնական արխիվից)

- Եթե ունենալիք հնարավորություն զրուցելու համաշխարհային պատմության մեջ  դերակատարում ունեցած որեւէ դեմքի հետ, ո՞վ կլիներ այդ մարդը:

 

- Հետաքրքիր հարց է: Միանգամից չեմ կարող պատասխանել, շատերի հետ կցանկանայի հանդիպել: Բայց, եթե անհրաժեշտ է ընտրել մեկին…, Երևի, Նապոլեոն Բոնապարտը կլիներ:

 

- Եթե Ձեզ առաջարկվեր անմահություն առանց որեւէ նախապայմանի, կընդունեի՞ք :

 

- Ոչ, այդպիսի գործարքները ազնիվ ու անշահախնդիր չեն լինում:

 

- Եթե տեսնեք Աստծուն, ի՞նչ կասեք նրան:

 

- Դա շատ անձնական է…

 

Դավիթ Հարությունյանի հետ զրուցել են Մարիամ Մանոյանն ու Արամ Արարատյանը:

Կարծիքներ

Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում:




Մեր ընտրանին