Փոքր էի, բայց չեմ հիշում մի դեպք, որ պապիկս ու տատիկս իրար հետ վիճեին: Երևի մեզնից թաքուն էին իրարից նեղանում: Հիշում եմ միայն՝ պապս շատ էր բարկանում, երբ գործից գալիս էր տուն, իսկ տատս նրա հին իրերն էր դեն նետած լինում. ինքը բարկանում էր, իսկ մենք՝ ծիծաղում: Հիշում եմ պապիս հեքիաթները՝ նույն երեք հեքիաթը ամեն գիշեր: Պապս շատ էր աշխատում: Առավոտյան՝ գործի գնալուց առաջ, ինձ ու տատիկիս համար էլ էր սուրճ եփում, ափսեով փակում, որ չսառչի, ու գնում էր, ուշ վերադառնում: Ամբողջ օրը սպասում էի, թե երբ պետք է պապիկս գա, որ արևից վառված մաշկը գլխից ու մեջքից պոկեմ: Ամեն աշնան վերջ իմ բաժին կարտոֆիլի պարկը առանձին էր դնում... կյանքումս էլ երբեք այդքան համեղ կարտոֆիլ  չեմ ուտի. պապիս քրտինքով էր ջրած, աճեցրած:

Սովորական օրեր էին: Հիմա եմ հասկանում՝ մի կյանք էր...

Ճանապարհին եմ, գնում եմ Գյումրի, գնում եմ՝ հասնեմ, հանկարծ չուշանամ, նորից չուշանամ: Մի տեսակ ցուրտ է, օդը չի շնչում: Աչքս գցում եմ պապիս բազմոցին. փոս ընկած տեղը դատարկ է հիմա. պապս նստած չէ: Լույսը շատ քիչ է, խավար է ասես, թախիծն ու ցավը կարծես խժռել էին լույսի վերջին պատառը՝ խլելով միմյանց ձեռքերից: Գնում եմ առաջ, մտնում եմ սենյակ. տունը տխուր է: Նստում եմ պապիկիս կողքին ու հասկանում եմ, որ կարոտել էի, շատ էի կարոտել: Ձեռքերը թույլ են, շրթունքները՝ չորացած, բայց հայացքով ջերմ, ու այդ հայացքով ամուր գրկում է ու սեղմում ինձ սրտին:  Ինձ տեսավ, ժպտաց: Ուզում էր խոսել, ձայնը չլսվեց: Գլուխս կախեցի, լսեմ, ասում է.

- Բժիշկ կանչի, թող գա շուտ բուժի, որ գնամ գործի:

Ու էլի մի բան, որ չհասկացա ու ամեն անգամ երազումս եմ փորձում հասկանալ:

Շունչս կտրվեց, արցունքներս կորկորդիս կանգնած կորցրեցին ճամփան, օդը չորացավ, հազիվ դողացող շրթունքներս հասան պապիս ճակատին, ու համբուրեցի: Նիհարել էր, շատ էր նիհարել, ոսկորներն ասես կաշին կերել էին: Սիրտս մղկտաց:

Ջուր ուզեց պապս: Ես ջուր տվեցի: Կողքից լսեցի տատիս թույլ ձայնը.

- Ձողիկ տուր բալես:

Հայացքս սառեց, արյունս կանգնեց, բոլոր ձայները մի պահ քարացան, լույսի շող տեսա՝ տեսա պապիկիս, գործի էր գնում. իմ ու տատիկիս սուրճը պատրաստել, իրենը խմել, գործի էր գնում: Հրաժեշտ տվեց ու մի լայն ժպտաց, ես էլ ժպտացի:

Հանկարծ ձայները նորից արձակվեցին, հուշերս քշեցին, ես վերադարձա:

Նայեցի տատիկիս, կիսատ էր ասես, մի բան ուզում էր ասել, լռում էր, հոգին ցավում էր, ու ես լսեցի տատիս մտքերը. «Սիրում եմ քեզ շատ, մի՛ թող ինձ կիսատ»: Իր ձևով ասեց, բոլորիցս թաքուն, պապիկիցս թաքուն ու, երևի, ինքն իրենից թաքուն, ու արցուքները՝ խոսքերից առաջ ընկնելով իջան այտերին:

Իսկ ես սիրում էի իրենց երկուսին: Ջուր տվի պապիս, նաև հրաժեշտ:

Սիրում էի անչափ, ու, ցավոք, հաճախ չէի ասում, չէի գրկում նրան: Ու ամեն անգամ գնալով Գյումրի, պապիս բազմոցի անկյունում նստում, նայում եմ տատիս, աչքերում տեսնում պապիս հայացքը, ու հասկանում եմ՝ ժամանակը ՁԵՐ անչափ անգին է, ՁԵՐ կողքին մենք մեզ անհոգ ենք զգում ու ՁԵՐ շնորհիվ ունենք մանկություն:

Ես սիրում եմ ՁԵԶ: