Առավոտվա էն ժամին, երբ լույսն ու խավարը դեռ իրարից չէին բաժանվել, երբ խոնավ հողաշերտի վրա դեռ թարմությունն էր խաղում, երբ բնությունը շնչում էր, իսկ ճնճղուկներն իրար էին կանչում, պապս ու տատս աչքերն էին բացում: Չէ՞ որ, գյուղացին պիտի արևի հետ ծագի ու արևի հետ մայր մտնի:

Երբ ժամացույցի փոքր սլաքն ու «10» թիվն իրար էին հանդիպում, ու արևն իր գույների պնակը շուռ էր տալիս երկնքի «ավլած» ամպերի վրա, տատիկիս պատրաստած ձվածեղի ձեթի ճտճտոցից աչքերս ճպճպացնելով բացում էի ես ու ամեն անգամ ինքս ինձ հարցնում՝ «Որտեղի՞ց էս մարդկանց էսքան ջանք ու սեր»: Չէ՞ որ, քաղաքում մարդիկ սովորաբար իրենց առավոտվա կիսաքուն զզվանքը թաղում են սուրճի բաժակի մեջ, հետո տեղավորում իրենց ուղեղում: Իսկ նրա՞նք: Նրանք նույն եռանդով կովին դաշտ են տանում ու ինձ ձվածեղ պատրաստում:

Երբ ձվածեղի ամենամեծ կտորը տեղավորված էր լինում ափսեիս մեջ, իսկ կաթը՝ բաժակիս, ու րոպեում երրորդ անգամ արդեն լսած էի լինում հաց ուտելու կոչը, սովորաբար դեռ գլուխս հեռախոսի մեջ խցկած կիսաքուն նստած էի լինում:

- Տա ծեքիցդ վե՛ր քցե, սոված կոտորվեցիր, - ասում էր տատս:

- Լա՛ղ ըրա, լա՛ղ ըրա, - ասում էր պապս ու երբ դեմքիս վրա զարմանք էր նկատում, ավելացնում էր, - էդ հայերենը մոռացե՞լ ես:

Իսկ երբ տեսնում էր իմ մեղավոր հայացքը՝ որպես իր հարցի պատասխան, կես կատակ ասում էր.

- Ոչինչ, բան չկա: Չգիտե՞ս՝ կսովորացնենք: Չե՞ս ուզում՝ կստիպենք:

- Լավ, կսովորեմ, խոստանում եմ: Բայց հիմա սպասի, մի լավ երգ դնեմ, - թեման փոխելով՝ պատասխանում էի ես, որպեսզի կարողանամ ինձ ու մեր սերնդին փոքր-ինչ արդարացնել: Ինձ՝ մոռացած «հայերենի» համար, սերնդակիցներիս՝ իրենց «անպետք» սմարթֆոնների:

Իսկ ամենալավ երգը, որ կարող էի միացնել տատիս ու պապիս համար, իհարկե «Գետաշենն» էր, «Մե՛ր Գետաշենը»: Երբ փոքր էի, չէի հասկանում՝ ինչու են նրանք իրենց արցունքները խեղդում աչքերում: Երբ մեծացա, ես էի նույնն անում: Պատմության դասին «Օղակ» օպերացիան արդեն պատասխանել էի, թաքուն երազելով, թե երբ պիտի մեր «Պատասխան օղակը» պատասխանեմ:

Ամեն անգամ գինի խմելիս ասում էի՝ «Պապուս սարքած գինուց լավը չկա»: Ու ամեն անգամ նույնը լսում՝ «Բա որ Կիտաշենա մուշկեթը խմած լինեիր»: Ճիշտն ասած՝ «Օղակը» պատասխանելիս դրա մասին էլ էի թաքուն երազում:

Եթե մարդիկ իրենց ծուլությունը թաքցնելու համար հորինել են «մոտիվացիա» կոչվածը, ես դրա պակասը վաղուց չեմ ունեցել: Իմ մոտիվացիան պապիկիս «Չվախես»-ն է, որն ասում է, երբ իրար հրաժեշտ ենք տալիս: Մի անգամ հորաքրոջս ութամյա տղան նույնիսկ ինձ հարցրեց՝ «Ինչի՞ց չվախենամ»: Ինձ համար «Չվախես»-ը հազար ու մի խրատից զատ ապրելու կոչ է: Ինձ էլ ուրիշ խրատ պետք չէ: Երևի այդ խրատներն արդեն գենով են փոխանցվել: «Չվախես»-ի մեջ տեղավորված հայկականություն կա, հայ մարդու վեհություն ու արիություն կա, հող-հայրենիք պահողի չհանձնվող բնավորություն ու ջանասիրություն կա: Ինչ էլ որ լինի, չվախե՛ս:

Որովհետև վախեցողը երբեք առաջ չի գնա: Այո՛, չվախելով առաջ գնացող են տատս ու պապս: Չվախելով աշխատանքից, կյանքից, հողի չբերությունից: Չվախելով են ապրում ու արարում, ապրում ու ապրեցնում մի ամբողջ ազատագրվելիք հայրենիք: