Պապիս տեսնում էի ամառները` երբ գնում էի գյուղ: Պապս հանդից տուն էր գալիս, տեսնում, որ թոռը քաղաքից հյուր է եկել: Բարի աչքերը փայլում էին: Գալիս էր, գրկում ու ասում.
- Բարով ես եկել, բալիկ ջան:
Նստում էր տան դիմաց դրած փոքրիկ փայտե աթոռին, իսկ ես նայում էի նրան ու փորձում պատկերացնել` ինչպիսին է եղել նա մինչև այս տարիքին հասնելը: Ինձ հետաքրքիր էր նրա մանկությունը` ինչպես է ապրել պատերազմի տարիներին, երբ ընտանիքի հոգսը մնացել է նրա ուսերին, դպրոցական կյանքը` առանց տետր ու գրիչ, ծառայությունը, տատիս հետ հանդիպումը:
Լուռ հանում էր կոշիկները ու գնում մի կտոր հաց ուտելու: Գնում էի նրա հետևից ու ասում.
- Պապի՛կ, մի հետաքրքիր բան պատմիր քո կյանքից:
Մտածում էի, որ կսկսի պատմել սովից, մանկության ու պատանեկության տարիների դժվարություններից: Սակայն նա ինձ չէր անհանգստացնի` պարտադրելով լսել իր կյանքի դժվարությունները:
Նա ժպտում էր ու սկսում պատմությունը:
Ամեն անգամ սրտի թրթիռով սպասում էի` տեսնես այս անգամ ինչ կպատմի իմ քչախոս պապը:
Փորձում էի հիշողությանս մեջ դաջել ամեն բառը` որը կասեր նա: Նրա պատմությունները ուրիշ ոչ ոք չէր կարող պատմել: Իմ սիրած պատմվածքներն անգամ պապիս պատմածների նման դյութիչ չէին: Ես հարստանում էի դրանցով ու գյուղը ավելի էր գեղեցկանում ինձ համար:
Ահա այն պատմությունը, որը պապս պատմեց ինձ վերջին անգամ:
Ձմռան մի գիշեր պապս ընկերների հետ վերադառնում է գյուղ: Մութն ու ցուրտը անտանելի են դառնում: Պապս առաջարկում է գնալ իր ծանոթներից մեկի տուն, հանգստանալ, տաք ու հարմար քնել, իսկ լուսաբացին շարունակել ճանապարհը:
Տանտիրոջ տան միջանցքում մի մեծ հայելի է լինում կախված: Երբ պապս ընկերների հետ ներս է մտնում, տանտիրուհին լուռ դժգոհություն է հայտնում, քանի որ այդ ուշ ժամին հյուրեր չէին սպասում: Հայելու մեջ արտացոլվում է տանտիրուհու դժգոհությունը, որը չի վրիպում պապիս աչքից: Պապս սա տեսնելով անմիջապես ներողություն է խնդրում անհանգստացնելու համար ու ասում, որ իրենք գնում են: Տանտերն ու պապիս ընկերները անակնկալի են գալիս: Տանտերը զարմացած հարցնում է.
- Ի՞նչ պատահեց, չէ՞ որ նոր եք եկել:
Պապս ասում է.
- Հայելուն հարցրու, նա կպատասխանի:
Պատմությունն ավարտելուց հետո պապս մի քիչ լռեց ու ավելացրեց`
- Բալիկ ջան, եթե ուզում ես մեկին օգնել, քեզ մի քիչ նեղություն պետք է տաս:
Այսպիսին էր պապս` նրբանկատ, հումորով, ազնիվ ու արդար:
Նրա անունը Արարատ է:
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: