«Ես շոկոլադ չեմ սիրում, դու կեր», - ամեն անգամ ասում էր տատս, երբ շոկոլադի նախավերջին սալիկը պարզում էի իրեն: Փաթաթում էի վերջին կտորները անձեռոցիկի մեջ և ինձ մի քիչ հպարտ էի զգում, որ ուժ ու քաջություն եմ գտել իմ մեջ՝ սիրածս շոկոլադը տատիս առաջարկելու:
Մանուկ ժամանակ թվում է, թե աշխարհում ցանկացած հարց ունի իր պատասխանը, և ես կարծում էի, թե իմ բոլոր հարցերի պատասխանները տատիս ալյուրոտ գոգնոցի գրպանում շարված են , ու նա աշխարհում ամեն բան գիտի՝ թե ինչու է խոտը կանաչ, ինչու ջրում չեն խեղդվում կոկորդիլոսները, որտեղից է գալիս ձյունը և այդ ինչու է, որ ես երբեք չեմ տեսել պապիկիս: Նա համբերատար և հանգամանալից պատասխանում էր բոլոր հարցերին, բացի վերջինից. Միայն այդ վերջին հարցի ժամանակ էր ծանր հոգոց հանում և անցնում առաջ: Ես չէի սիրում այդ լռության րոպեները, որովհետև գիտեի՝ տատս ամեն բան գիտի, գաղտնիքներ է պահում: Մինչդեռ գաղտնիքներ էին պահում նրա աչքերի շուրջ գոյացած խորը կնճիռները, խունացած ձեռքերի ճաքերը և մինչև այսօր էլ պահում են: Այդ ձեռքերը մշակում էին ծնկներիս վերքերը ցավոտ անկումից հետո և մինչև հիմա էլ դեղ ու սառը թրջոց են՝ մարմնի ու հոգու համար: Ես տենսում էի, թե ինչպես է նա վերապրում ինձ հետ կապված ամեն բան՝ դեղորայքի տհաճ համը, թոքերի խզզոցը, դեռահասության անկայուն տրամադրությունը, վնասված մատի մրմուռը: Ես տեսնում էի, բայց այն ժամանակ դեռ լավ չէի հասկանում: Ես լավ չէի հասկանում սերը, որովհետև կարծում էի, թե տատիս գործառույթը ընդամենը մորս կողմից արգելված պաղպաղակը ինձ հրամցնելն է: Ես կարծում էի, թե նրա եփած թեյը ուղղակի սովորական թեյ է, բայց այդ թեյի մեջ նա խեղդում էր իր վշտերը, շաքար ավելացնում ու տալիս ինձ:
Կարի մեքենայի առաջ նստած, մեքենաների շարժիչների ձայնը խլացնելով, նա ամեն կերպ փորձում էր ստանալ այդ չարաբաստիկ կապույտ շրջազդեստը, որից ճարելը այն ժամանակ դժվար էր: Ես ամեն անգամ մի նոր զգեստ էի հորինում, բայց գրեթե միշտ իմ ուզածը դուրս չէր գալիս: Երբ փոքր էի, ասում էի այդ մասին, իսկ երբ մեծացա, հասկացա, որ գուցե այդ ձեռքերը նուրբ կարուձևի համար չեն, այլ խմոր հունցելու, հաց թխելու, բուրդ չփխելու:
Ես հիշում եմ, թե մեր բակում տատս ինչպես էր գորգերը փռում ու լվանում, ասես կեղտից մաքրում էր ամբողջ աշխարհը: Իսկ ես ոտաբոբիկ վազվզում էի գորգերի վրա, ջուրը պահում այնքան, մինչև գորգի միջով անցնելով զուլալ ու պարզ դառնա: Ես ինձ ազատ ու անպարտելի էի զգում:
Տարիներն անցել են, և ես առաջվա փոքրիկ աղջիկը չեմ, շատ քչերն են գորգերը լվանում բակում և դա վերածում տոնի: Մեր կարի մեքենան վաղուց ենք վաճառել, իսկ կապույտ շրջազգեստները հացից էլ հեշտ են ճարվում: Տատիս փոքրիկ կնճիռները գրեթե վերածվել են ակոսների, ձեռքերը փոքր ինչ ավելի գունատ են, բայց աչքերը մատնում են նրա եռանդը ու հավերժ, օրը մի քանի անգամ թեյ եփելու պատրաստակամությունը:
Իմ ու տատիս փոքրիկ զրուցարանում՝ խոհանոցում, մենք սրճում ենք՝ մոր ու աղջկա, քույրերի, ընկերուհիների պես, իսկ սեղանին դրված է միակ ու արդեն արևի տակ հալից ընկած շոկոլադը: Լռությունը ճեղքում է տատիս ձայնը. « Ես շոկոլադ չեմ սիրում, դու կեր»:
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: