Այն մարդկանցից եմ, ով հավերժ սիրահարված է Երեւանի աղմուկին։ Աղբատար մեքենաների ձայնը, ավտոմեքենաներից հնչող անհասկանալի ոճի երաժշտության ելեւէջները, կատուների մլավոցը, բակերում գնալով ավելի հազվադեպ «ժավելի սպիրտ» գոռացող վաճառողի ձայնը, ոչ տոնական օրերի հրավառության պայթյունները, թավայի մեջ տապակվող արեւածաղկի ճթճթոցը, աշնանային տեւրեւների վայր ընկնելու շրխկոցը, գրքերի էջերի շշուկը, անձրեւի` պատուհանի ապակուն թակոցը, բակերում երեխաների ծիծաղը, նրանց տուն կանչող մամաների գոռգոռոցը…
Բայց գիշերը ես սիրում եմ լռությունը։ Մեր նոր տանը գիշերը, վերջապես, փողոցային աղմուկը չի գրկում իմ սենյակը: Գիշերը ժամը 4-ը մեր տան բակում գտնվող ԱՒՆ ծառայությունում աշխատողներից մեկի սիրելի պահն է, նա դուրս է գալիս ծխելու: Իսկ ծուխը, կարծում եմ, շատ է սիրում իմ պատուհանը, որովհետեւ փոքրիկ բացված ճեղքից կարողանում է ներս սողոսկել ու լցնել սենյակիս դատարկությունը, ամեն անկյունը, յուրաքանչյուր քառակուսին, պառկելով մազերիս վրա: Իսկ Երեւանում արդեն գարուն է ու ես բացում եմ պատուհանը, որ սենյակից դուրս գա ձմռան հոտը:
Ու մթության մեջ սկսում եմ պատկերացնել այդ ծխի գույնը, հետո մտածում եմ, թե ինչպես է գիշերային սեւության մեջ այն դառնում կապտագույն` վերածվելով մոխրագույն մառախուղի մեջ լողացող կլորակների: Ինձ շատ լավ կհասկանան կարճատեսները, առանց ակնոցների գիշերային մտորումները մեզ մոտ հենց այդպիսին են: Ու մինչ հետեւում եմ սենյակիս պատերին միմյանց հետեւից վազող փողոցից ներս թափանցող լույսերին, պատուհանիս տակ գիշերային լռությունն են խախտում թռչունները, ուրեմն՝ ժամանակն է քնել:
Ամեն օր «հիշում եմ» առավոտյան վաղ արթնանալու ու աշխատելու կանոնը ստեղծողին: Ինձ միշտ հիացնում են վաղ առավոտյան վազել կարողացող մարդիկ, նրանք ինձ համար իսկական հերոսներ են: Առավոտյան միայն կարողանում եմ ինքս ինձ քնաթաթախ դուրս հանել տանից` թաքնվելով արեւային ակնոցների ետեւում, գրկախառնվելով շարֆիս հետ, ականջներս լցնելով երաժշտությամբ ու անտեսանելի դառնալով արտաքին աշխարհի համար:
Նրանց համար անտեսանելի եմ, իսկ ես գիտեմ իմ առավոտյան ավտոբուսի բոլոր ուղեւորներին: Եթե երկու կանգառ անց մեզ չի միանում մի շիկահեր կին, ուրեմն ես ուշացել եմ: Կարճ մազեր ունի, ինքն էլ ցածրահասակ է, կիսաշրջազգեստը մազերի նման կարճ է, իսկ կրունկները` հասակին հակառակ երկար: Նա աշխատում է գեղեցկության սրահում: Երբեք չի նստում, նույնիսկ եթե ավտոբուսը դատարկ է, փոխարենն աթոռի վրա զգուշությամբ տեղավորում է իր հսկայական պայուսակը: Ես նրան շատ լավ հասկանում եմ, պայուսակներն էլ հոգնում են, դրանք մեր ամենամտերիմ ընկերներն են, միշտ մեզ հետ են` իրենց մեջ կրելով ամենօրյա կյանքի համար անհրաժեշտ պարագաները: Վստահ եմ, իմ պայուսակն ինձ ատում է, շատ լավ զգում եմ դա` մի օր պոկվում է, մյուս օրը` հրաժարվում փակվել, բայց միեւնույն է, ամեն օր տանից դուրս գալուց ամուր սեղմվում է որովայնիս:
Խզոտ ձայնով տղամարդը, որ ամեն օր իջնում էր պոլիկլինիկայի կանգառում, երկար ժամանակ է մեր ավտոբուսում չի երեւացել: Սպիտակ դիմափոշի օգտագործող չափազանց խնամված կինը աշխատում է շաուրմայանոցներից մեկում, որպես հավաքարար: Տիկին Հրաչուհին միշտ շտապում է, ձեռքին էլ լիքը տոպրակներ կան, նա երբեք չի մոռանում բարեւել մեր վարորդին, նա էլ իր հերթին ողջունում է` «Յա, տիկին Հրաչուհի ջան, բա բարի լույս»: Մեր բոլորի ճակատագրերն այնքան տարբեր են, բայց կյանքի այս հատվածում մեր առավոտները նույն կերպ են սկսվում` միավորված երեւանյան ջերմության անտեսանելի թելով:
Երեկոյան ավտոբուսի ուղեւորներն ինձ անծանոթ են, որովհետեւ միշտ տարբեր են: Ականջակալներումս ավարտվեց երգն ու մինչ մյուսը կսկսի հանկարծ ծանոթ ձայն լսեցի: Մի կին էր, անշարժ գույքի գործակալ էր, մեզ համար տուն էր փնտրում: Մենք նորից հանդիպեցինք` Երեւանը մարդկանց կրկին առերեսելու անտեսանելի թել էլ ունի: Յուրահատուկ տաղանդով օժտված այս կնոջը միշտ հաջողվում էր առաջարկել այն, ինչ ընդհանրապես պետք չէ: Նա ապրում էր իր ստեղծած աշխարհում, որտեղ դիմացինի ասածն ընկալում էր այնպես, ինչպես ինքն է ցանկանում: Երրորդ հարկը նրա համար միանգամից դառնում էր իններորդ, նա մինչեւ վերջ արհամարհում էր բարձրահարկ շենք չառաջարկելու խնդրանքը, քաղաքի ծայրամասն իր համար կենտրոն էր: Բայց պոետիկ կերպով արտահայտվելու շնորհով օժտված այս կինը կարողանում էր ամեն անգամ վստահեցնել, որ կիսաքանդ առաստաղով բնակարանը հենց այն է, ինչի մասին ես երազել եմ ողջ կյանքիս ընթացքում, չէ որ ես իր «հարազատն եմ»: Ու հանկարծ, մոտ երկու տարի անց նորից լսեցի իր «ասմունքը»` «Դե իհարկե սիրելիս, քաղաքի ամենակենտրոնում է, ես կասեի սրտում, միայն քեզ եմ ասում այս տան մասին, դե դու իմ հարազատն ես»: Հանկարծ ամաչեցի, որ բարկանում էի այդ կնոջ վրա ու նյարդայնանում նրա խոսքերից: Մի քանի տարի անց նա կրկին նույն նախադասություններն էր արտաբերում: Գուցե հենց այդպես է լինում այն մարդկանց հետ, ովքեր կորցրել են իրենց թեւերը:
Լենա Գեւորգյանը Մեդիամաքսի լրագրող է:
Սյունակում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին եւ կարող են չհամընկնել Մեդիամաքսի տեսակետներին:
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: